Runa en het Grote Boze Boekenvak

over het straatarme literair genie… en de jammerlijke cijfers

Toen ik in oktober gevraagd werd om in The state of the union van het achtste VAV werkcongres mijn visie op het boekenvak te geven, voelde ik eerst verbazing, gevolgd door lichte paniek. Wat weet ik nu eenmaal van het boekenvak? Ik ben een auteur! Mijn job is schrijven. Een gecompliceerd proces van het verwerken en bewerken van wat ik als de werkelijkheid percipieer tot een schijnbaar coherent geheel waar lezers een zekere mate van ongemak en/of plezier van kunnen ondervinden. Van het boekenvak, een minstens zo ingewikkeld geheel van instellingen, economische dynamieken en ondoorzichtige relaties tussen mensen van groter of kleiner belang binnen die instellingen en dynamieken weet ik niets.
Gelukkig mocht ik het ook hebben over mijn ervaringen. OK. Als beginnend auteur zijn dat er niet zo gek veel natuurlijk. En er zit een boel anekdotisch materiaal bij, waar ik een publiek misschien wel mee aan het lachen krijg, en eventueel zelfs aan het huilen, als ik heel erg mijn best doe. Maar iemand die naar het congres komt om kennis op te doen, zou bij het luisteren naar die ervaringen toch vooral gefrustreerd raken omwille van de lage relevantie ervan. Voilà. De lichte paniek was terug, en ging over in een iets urgenter aandrang die neerkwam op ‘stuur gewoon een mailtje terug, en zeg nee, je hebt het druk, heel druk’ (het druk hebben is altijd goed, dat impliceert succes, in het boekenvak, zoveel weet zelfs ik nog wel).
Alleen was ik ondertussen ook nieuwsgierig geworden. Want een auteur die niets weet over het boekenvak? Dat is raar. Zoals een boer die zegt niets te weten over het vleeswezen. ‘Ik maak alleen de koe, en verder niks.’ Lees verder

 

​